Dit lijkt erop te wijzen dat Triton geen echte maan is, maar waarschijnlijk een planetoïde of komeet ingevangen door de zwaartekracht van Neptunus.
Triton had ooit een begeleider. Samen draaiden ze om de zon, net zoals Pluto en Charon.
Toen deze twee manen te dicht in de buurt van Neptunus kwamen, werd Triton in het
zwaartekrachtsveld van Neptunus ingevangen terwijl zijn begeleider werd weggeslingerd.
Triton is 40% zwaarder dan Pluto.
Het baanvlak staat scheef, daaraan is te zien dat de maan niet tegelijk met Neptunus is ontstaan,
maar later door de planeet is ingevangen.
Triton heeft een doorsnede van 2705 km, en de afstand tot Neptunus is 354.759 kilometer.
Triton is qua grootte ongeveer 4/5 van onze maan.
De maan bestaat voor 2/3 uit gesteente, maar wordt bedekt door een ijzig oppervlak van bevroren waterstof en methaangas.
Met een temperatuur van -235 °C is het de koudste plaats die ooit werd waargenomen.
De maan is zo koud, omdat hij zo'n beetje al het zonlicht terugkaatst dat op hem valt.
Daardoor kan de zon hem nauwelijks opwarmen.
De erg dunne atmosfeer bestaat voornamelijk uit stikstof.
Het landschap heeft veel richels en geulen, waarschijnlijk omdat het oppervlak bevriest en dan weer ontdooit.
Wanneer de zon de ijskorst van Triton opwarmt, ontstaan er gasbellen in de bevroren ijskorst.
Die barsten uit in geisers en ijsvulkanen die tot 8 km hoog vloeibaar stikstof en stof spuiten.
IJsvulkanen op Triton
Dit is bijzonder spectaculair, op bovenstaande foto's die de Voyager 2 nam van Triton zijn meerdere uitbarstingen te zien.
Triton zal niet eeuwig bestaan, hij cirkelt langzaam naar Neptunus toe.
Uiteindelijk zal de maan op Neptunus botsen of in stukken uiteenvallen, die stukken vormen dan misschien een nieuwe ring rond de planeet.
Close-up van het oppervlak